In een militaire setting, en zeker bij Special Forces eenheden, wordt ernaar gestreefd om de missie centraal te stellen. Dit heeft gevolgen voor zowel het leiderschap als het team. Special Forces werken vaak zo plat als mogelijk en zo hiërarchisch als noodzakelijk. Ze werken in multidisciplinaire teams en zijn schaalbaar van 1 tot veel. Uiteraard zijn leiders belangrijk want op cruciale momenten zullen beslissingen gemaakt moeten worden. Rangen en standen als machtsuitdrukking zijn echter veel minder relevant in een team. Het gaat veel meer het om taakstelling en operationele inzet. Er wordt optimaal gebruik gemaakt van de diverse specialismen in de groep.

Deze leiderschapsvorm en vooral het klimaat waarin dit plaatsvindt, biedt een voedzame basis om succesvol te zijn als Special Forces eenheid. Maar dit klimaat ontstaat niet zomaar. Het vergt iets van de mens en van de professional. Het zit hem in nature en in nurture. Het is daarom niet voor iedereen weggelegd en de weg naar succes is intensief en lang maar iedere stap waard. Welke offers zijn zij bereid te brengen voor succes? Hoe gaan zij om met tegenslagen? Lukt het ze om verder te gaan waar anderen stoppen? Hoe lukt het ze om de juiste balans te vinden tussen mens en professional? En wat hebben adaptiviteit en autonomie hiermee te maken?